Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ-Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι

πάνω από τον καλοκαιρινό ουρανό της Ελλάδας

Για πρώτη φορά ολοκληρωμένο!!!

Για πρώτη φορά, ογδόντα χρόνια μετά το θάνατο του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι, το πιο ερωτικό του ποίημα, εκδίδεται στα ελληνικά .
Ο βάρδος που έζησε στην κόψη του ξυραφιού συνομιλώντας με τον άνθρωπο και την ιστορία. Γεννήθηκε ποιητής,έζησε ποιητής, πέθανε ποιητής, αφού πρώτα διέσχισε τα ερείπια του παλιού κόσμου που άχνιζαν, και με πλούσια θητεία στη ζωή και την ποιήση παραδόθηκε στις ματαιωμένες του προσδοκίες. Ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι, με στεντόρεια φωνή σαν ήλιος του μεσονυχτίου, συνεχίζει άτρωτος το ταξίδι του στην ιστορία.

"Ακροβάτης στις πιο ακραίες πραγματικότητες, ο νυμφίος του Έρωτα, της επανάστασης και του θανάτου καταθέτει τον προσωπικό χάρτη των αισθημάτων του εμποτισμένο από τις αναθυμιάσεις των αναμνήσεων του. Νομάς ο ίδιος ρουφούσε το μέλλον και μεθούσε από το παρελθόν κρυφακούγοντας πάντα το παραμιλητό της Μούσας του. Σύννεφο με παντελόνια, ένα παιχνίδι του Έρωτα και των λέξεων. Σύννεφο με παντελόνια, το αγκομαχητό πριν από την αδυσώπητη σιγή. Σύννεφο με παντελόνια, η αίγλη του ονείρου και η εν κενώ αναμονή. Ο Μαγιακόφσκι αρνήθηκε την επιδοτούμενη επανάσταση και φλερτάροντας αγωνιωδώς με τη σιωπή του Έρωτα, καταθέτει ως άσωτος μνηστήρας την εξομολόγησή του μέσα στο εκτυφλωτικό φως της ψυχής του. Ο Μαγιακόφσκι γελάει βροντερά από τα ερείπια των αστερισμών, γνωρίζοντας πολύ καλά πως ήταν άντρας, μα και συνάμα ένα σύννεφο με παντελόνια που θα τραγουδάει αιώνια στις σιωπές του φεγγαριού».




Δημήτρης Β.Τριανταφυλλίδης

ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ-ΣΑΤΙΡΙΚΑ


Αν ζούσε σήμερα ο Καρυωτάκης θα είχε πολύ περισσότερους λόγους να αυτοκτονήσει. Τώρα όχι από απελπισία όσο από απέραντη αηδία. Η εποχή του, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ήταν τραγική και εύκολα γεννούσε την απόγνωση σε κάθε ευαίσθητη ψυχή. Η σημερινή τραγωδία έγκειται στην κωμωδιοποίηση, στην γελοποίηση της ζωής, ακόμα και αυτής της φθηνά και ανεύθυνα λεγόμενης πνευματικής. Όποιος στον παρόντα καιρό μελετά το έργο του Καρυωτάκη δεν μελετά την ηθική ατμόσφαιρα της τότε – άλλης – εποχής, μελετά και τον παρόντα κακό, ψυχρό και ανάποδο καιρό μας, που μετατρέπει την ανθρώπινη βιοτή σε άσαρκο σαρκίο


Σαράντος Ι. Καργάκος


Αφιέρωμα στα 80 χρόνια από το θάνατο του Κώστα Καρυωτάκη, με σχόλια και εισαγωγή από τον Σαράντο Καργάκο. Μία έκδοση που προβάλει και αναδεικνύει τον σατιρικό Κώστα Καρυωτάκη, που λειτουργεί και σήμερα ως θεραπευτικός θερμοκαυστήρας για τα έλκη μιας κοινωνίας που δεν απέχει πολύ από το να ονομαστεί «Εποχή της Αυτοκτονίας». Η σάτιρα για τον απελπισμένο είναι ένα κάποιο σωσίβιο. Ο χλευασμός είναι μία επιθετική άμυνα. Μέσα από την σατιρική ποίηση του Καρυωτάκη, μπορούμε να δούμε τη ζωή –αν όχι με περισσότερη αισιοδοξία – πάντως με περισσότερη γενναιότητα.


Φροϋντ & Γιουνγκ - Η ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

Πρόλογος: Ματθαίος Γιωσαφάτ
Οι επιστολές του Φροϋντ στον Γιούνγκ κείτονταν απείραχτες για σχεδόν σαράντα χρόνια. Για κάποια περίοδο ο Γιουνγκ τις κρατούσε μέσα στην αποκαλούμενη από τον ίδιο «κρύπτη».Η αλληλογραφία του Φροϋντ ήταν αρχειοθετημένη χρονολογικά σε ερμάρια , στο γραφείο του, αλλά όταν ήρθε η στιγμή να εγκαταλείψει τη Βιέννη, η Άννα Φροϋντ και η Μαρία Βοναπάρτη ερεύνησαν τα χαρτιά του και έκαψαν τα έγγραφα τα οποία θα ήταν επικίνδυνο να πέσουν στα χέρια των Ναζί.
Η πρώτη έκδοση έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, στα Γερμανικά, μετά από κοινή συμφωνία των δύο οικογενειών να δουν το φως της δημοσιότητας.
Οι επιστολές αυτές είναι η άμεση απόδειξη για την γόνιμη και τελικώς τραγική συνάντηση των Γιουνγκ και Φροϋντ. Το ποιόν της τραγωδίας ,όμως, ενέχεται αποκλειστικώς στη σύγκρουση, στο δράμα των ίδιων των επιστολών, κινούμενη σχεδόν με αποκλειστικό τρόπο προς την προμηνυόμενη καταστροφή εκ της αντιπαραθέσεως και της αντιπαλότητας. Οι επιστολές είναι οι ακριβέστεροι μάρτυρες για την πεπλεγμένη αλληλοεπίδραση των δύο αυτών προσωπικοτήτων, των τόσο διαφορετικών αλλά τόσο πολύ αλληλοελκόμενων.
Αναπόφευκτα, ο διάλογος βάζει σε πειρασμό να ερμηνευθεί αναλυτικά και ψυχαναλυτικά, να ζητηθούν οι φιλοσοφικές απαρχές του, τα αποτελέσματα και η σημασία του, καθώς και να ζυγιστούν η εχθρότητα, οι προβολές, η μεγαλοψυχία, τα ψήγματα σοφίας, τα σπέρματα αλήθειας και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να μπει στη ζυγαριά. Η εξέταση της αλληλογραφίας αυτής όμως θα πρέπει να θεωρηθεί «ιστορικό δεδομένο, προκειμένου να εξασφαλιστεί η αμεροληψία»…
Οι επιστολές είναι 359 και το διάστημα της αλληλογραφίας εκτείνεται από τον Απρίλιο του 1906 και καταλήγει τραγικά τον Ιούλιο του 1914.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ-Αποκρυπρογραφώντας την πανανθρώπινη κληρονομιά

Συγγραφέας: Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Με το βιβλίο αυτό εγκαινιάζεται μία νέα σειρά, η σειρά «Σύναξη», η οποία θα επιχειρήσει να συμβάλει με τον δικό της τρόπο στην εκφορά δημόσιου λόγου εκ μέρους του περιοδικού «Σύναξη». Κείμενα που κατά καιρούς φιλοξενήθηκαν στις σελίδες του περιοδικού και έχουν μια ενοείδια ( υπό την έννοια ότι προσεγγίζουν – καθένα από τη σκοπιά του – ένα συγκεκριμένο καίριο ζήτημα το οποίο εστιάζεται και συζητείται έντονα στις μέρες μας, συνάζονται σε αυτόνομα τομίδια , τα οποία θα αποτελέσουν κατά κύριο λόγο τη σειρά «Σύναξη» στις Εκδόσεις Αρμός.
Στο πρώτο αυτό βιβλίο της σειράς ο συγγραφέας συνθέτει τέσσερις μελέτες , οι οποίες αναμετρούνται με ερωτήματα που αφορούν τη φυσιογνωμία της Παλαιάς Διαθήκης και διατυπώνονται σήμερα καταιγιστικά.
Πόσο μας αφορά ένα βιβλίο εβραϊκό; Πώς εξηγείται η βία που γεμίζει πολλές σελίδες του; Πόση ιστορία και πόσος συμβολισμός συνθέτουν τελικά την Παλαιά Διαθήκη;
Μιλώντας με γλώσσα σύγχρονη, ο Μιλτιάδης Κωνσταντίνου ρίχνει φως σε μία σειρά συγχύσεων, άγνοιας και παραγνώσεων, με τις οποίες είναι χρεωμένοι πιστοί και άπιστοι.

ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ ΕΡΩΣ-Δημήτρη Καραβασίλη



Συγγραφέας : Δημήτρης Καραβασίλης


Έρωτας θα πει δόσιμο. Και εμείς Μικρασία μου σου δώσαμε την ψυχή μας. Μας αγάπησες άραγε και εσύ τόσο; Μας σκέφτηκες καθόλου; Μας περιμένεις ακόμη; Καθόμαστε τώρα εδώ, και αυτό το δειλινό μέσα στις μικρές αυλές μας κι η μνήμη σου γεμίζει με άρωμα νυχτολούλουδου το βραδάκι μας.
Ακόμη είμαστε πρόσφυγες. Κι αν ξαναγίνηκε το βιός μας, κι αν τα παιδιά μας δεν γνώρισαν τον μεγάλο έρωτα του γονιού τους, στο βάθος της καρδιάς μας, ένα έτοιμο σεντούκι περιμένει, γεμάτο με τον Έρωτά μας, για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Ο μπάρμπα-Κωνσταντής, ο Στάμος, η κυρά Μαρίκα και οι άλλοι τρέμουν, μήπως τα παιδιά τους δεν νιώσουν τίποτε από τον έρωτά σου. Και τα μαζεύουν και τους λένε… και τους λένε… μέχρι να αποκάμουν τα στόματα και τα μάτια να δακρύσουν.Και όταν τελειώσουν τα λόγια, αρχίζουν να γεμίζουν λευκές σελίδες, σαν κι αυτού του βιβλίου, που ξεκίνησε από απλό χαρτί και πόθησε να γίνει καράβι του νόστου, με επιβάτες κάποιους που έκαναν τη νοσταλγία τους γιορτή και τον έρωτά τους τραγούδι και καμιά φορά παραμύθι…


Ο συγγραφέας περιγράφει την ζωή των κατοίκων μιας προσφυγικής συνοικίας κάπου στον Πειραιά. Το χέρι του οδηγούν η νοσταλγία και οι θύμησες από τα χρόνια που πέρασαν στην αγκαλιά της πατρίδας. Ο ίδιος δεν είναι ξένος σε αυτή τη συνοικία. Είναι ένας από τους νοσταλγούς. Η καθημερινότητα προσπαθεί να συνθλίψει την ιστορία, όμως όσοι μένουν σε τούτη τη γειτονιά, ξέρουν τον τρόπο να μπολιάζουν τη ζωή τους με τους χυμούς από τα μέρη της Μικρασίας. Αγωνίζονται με πόνο ψυχής να διατηρήσουν ζωντανό τον Έρωτα, με την φλόγα του να πυροδοτήσουν τις επόμενες γενιές. Οι νέοι απόγονοι, αντικρίζουν το αύριο με ελπίδα ξέροντας πως πατρίδα είναι εκεί που αναπαύεται η καρδιά και φτερώνει ο Έρωτας.
Η Μικρασία μετρά τα παιδιά της στο διάβα της ιστορίας και κάθε φορά τα βρίσκει περισσότερα, πιο μονιασμένα και πιο αγαπημένα. Σαν και τους κατοίκους της γειτονιάς αυτής.

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ


Συγγραφέας: Μιχαήλ Κοκκινάρης

Πρόκειται για ένα τραγικό και συνάμα λυτρωτικό αφήγημα για τη μοίρα του ανθρώπου να υποκύπτει τελικά στη γοητεία της ουτοπίας, στις σειρήνες των ανεκπλήρωτων επιθυμιών του και στις δαιδαλώδεις επιθυμίες του νου του...

Είναι τραγικό το αφήγημα γιατί αναλύει με τη δράση των χαρακτήρων του μυθιστορήματος τον ουτοπικό μονόδρομο που παρασύρει μια ολόκληρη πόλη στον όλεθρο και την ανεπίστρεπτη παρακμή, όταν οι ναυτικές δυνάμεις της Αθήνας συντρίβονται τελικά το 413 π.Χ. που νίκησε τους υπερόπτες εισβολείς!
Ωστόσο το ίδιο το αφήγημα μεταγγίζει στον αναγνώστη λυτρωτικά συναισθήματα ακόμη και για τους ενόχους αυτής της τραγωδίας, γιατί συνειδητοποιεί πως η έλξη της γοητείας που ασκεί η ουτοπία, είναι πάνω από τις αντοχές του ανθρώπου ν’ αντισταθεί σ’ αυτήν!
Κι όλα αυτά, ενώ αποδίδονται στις σελίδες του μυθιστορήματος με ιστορική και αρχαιολογική ακρίβεια τα γεγονότα, οι τόποι που διαδραματίστηκαν και η πολεοδομική αποτύπωση της Αθήνας και του Πειραιά, κατά τέτοιο τρόπο μάλιστα, ώστε ο αναγνώστης να έχει την αίσθηση πως αναγνωρίζει όλους αυτούς τους χώρους, που του φαίνονται τελικά οικείοι, όπως και τα πρόσωπα, που θα μπορούσαν και σήμερα να ζουν ανάμεσά μας!